Voetstappen

Sinds een aantal weken draag ik een klein maar wonderbaarlijk apparaatje bij me: een activity tracker, of in goed Nederlands een stappenteller. De gedachte erachter is dat het je stimuleert meer te bewegen, en dat is natuurlijk goed voor je gezondheid. Misschien val je ook nog een beetje af. De minimumnorm is 10000 stappen per dag, in mijn geval is dat 8 en een halve kilometer. In Amsterdam kwam ik daar natuurlijk niet aan - te koud, te regenachtig, en fietsen telt niet – maar hier in Bangkok ga ik er iedere dag fluitend overheen. 15000, 16000, niets is me te veel.

De beste en leukste manier om een stad, een wijk, een buurt te verkennen is lopen. Lopen, kijken en als het kan af en toe een praatje maken. Hier in Bangkok moet je daar wel een beetje je best voor doen – het is 30 graden, en ook in de kleinere straten heeft de auto de opperheerschappij. Bovendien begrijpen de Thais niet altijd waarom iemand die geld heeft (en alle buitenlanders hebben geld) gaat lopen. Al voor 20 baht (ongeveer 50 eurocent) neem je bij mij voor de deur een motorbike taxi, die je een wandeling van ongeveer 20 minuten bespaart. En een airconditioned gewone taxi op vier wielen heeft een starttarief van 35 baht. Eigenlijk hoeft niemand hier te lopen, althans niet voor meer dan 10 minuten.

Een van de leukste wandelingen, die niet per motorbike taxi kan, is van mijn huis naar het metrostation. Je moet namelijk een stuk lopen over een spoorweg, die maar zelden wordt gebruikt. De rails lopen tussen de huizen van een aangrenzend wijkje door, en de mensen wonen letterlijk op de spoorlijn. Ze zijn duidelijk minder welvarend dan de bewoners van onze wijk, met zijn ommuurde villa’s, maar het ziet er allemaal wel veel gezelliger uit. De spoorweg maakt gewoon onderdeel uit van hun wijk. Ze wandelen erover, zitten erop, of staan midden op de rails een praatje te maken. Soms staat er ook een tafel, stoel of parasol op het traject – en als er een trein langskomt wordt het allemaal even weggehaald. Ik heb een keer een klein karretje van de spoorwegen over het traject zien langskomen. Men rijdt langzaam, anders gebeuren er ongelukken, en voorop staat iemand op een fluitje te blazen om de bewoners te waarschuwen.

Een buitenlander die over hun rails wandelt is een zeldzaamheid, ondanks de vele buitenlanders die in deze stad op vakantie zijn. Omdat ik bijna iedere dag over hun rails loop, beginnen ze me een beetje te kennen, en zeggen we elkaar gedag. En als ik binnenkort in vloeiend thai een praatje kan maken, gaan ze vast nog wel wennen aan die rare buitenlander.

En zo wordt het nuttige met het aangename verenigd. Ik houd ervan op plekken te wandelen waar niet iedereen komt, en zo deze stad steeds een beetje beter te leren kennen. Op naar de 20000 stappen!