Maria Callas in Bangkok

“E avanti a lui tremava tutta Roma…”. Zelden zullen deze woorden op een theaterpodium in Bangkok hebben geklonken, maar vanavond was het raak bij de Culture Collective Studio, een kleine theaterproducent hier in de stad. Het stuk dat werd gespeeld was “The Lisbon Traviata” van Terrence McNally, oorspronkelijk geschreven voor Broadway (1989). Het gaat over een paar vrienden, hartstochtelijke Callas fans en een stuklopende gay relatie van een van hen. Een van mijn vrienden omschreef het stuk als een soort “Gay Virginia Woolf”, en dat geeft het wel aardig weer. Een stuk vol heerlijke venijnige en vileine nichtenhumor, en met een spannend weergegeven relatieconflict. De vier acteurs in de Engelstalige productie leverden een opmerkelijke en intense voorstelling af. Het kleine theater, zo’n 100 plaatsen, gevestigd in een van de 5-sterren hotels in Bangkok, was uitverkocht – voornamelijk (gay) expats, en een aantal leerlingen van een naburige internationale school. Dit soort voorstellingen is in deze stad een zeldzaamheid, en het was bijzonder dat een van mijn vrienden mij op dit theatertje had gewezen.

Het stuk is qua directheid en taalgebruik nogal on-Thais, en ook het onderwerp – het zo openlijk weergeven van de gebeurtenissen in een gay-relatie is hier op z’n minst controversieel. De Thaise vriend met wie ik er heen was gegaan schoot dan ook regelmatig min of meer van zijn stoel. Op het toneel ook veel zaken die bijvoorbeeld op de Thaise televisie consequent worden “weggeblurd”: zoals een blote man, drank, condooms (in verpakking) en rookwaar. Verder kwam natuurlijk af en toe even de prachtige stem en muziek van de Grote Diva langs, en ook dat gebeurt in deze stad natuurlijk maar zelden. Ik denk dat de leerlingen van de internationale school een ongebruikelijke avond hebben gehad, en waarschijnlijk onderscheidt zo’n school zich hiermee behoorlijk ten opzichte van de meer traditionele Thaise scholen.

Het theater was op zichzelf ook wel bijzonder – in ieder geval zou je dit op deze manier in Amsterdam niet snel tegenkomen. Geheel particulier, zonder overheidssubsidie, is het gevestigd in een van de torens van het Chatrium Hotel, een groot 5-sterren hotel aan de rivier. Een beetje verstopt, wat gangetjes door en in een achteraf liftje bij de parkeergarage omhoog, kwamen we in de ruimtes die als theater worden gebruikt. Twee ruimtes – een geïmproviseerde foyer, en de eigenlijke theaterzaal met zo’n 100 stoelen rondom het podium – en dat is het. Maar met drie producties per jaar leveren ze een opmerkelijke bijdrage aan het verder toch wat magere culturele leven hier. Ik houd ze vanaf nu in de gaten, en hoop hier nog vaak een voorstelling bij te wonen.