“Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka, wens dat de weg dan
lang mag zijn, vol avonturen, vol ervaringen” – schreef de dichter Kavafis, en
het gedicht impliceert eigenlijk dat het reizen zelf eerder het doel is van de
reis dan de geplande reisbestemming (1). De ervaringen die je tijdens het
reizen opdoet, maken meer dan goed wat de bestemming eventueel te kort komt.
Een inzicht waar ik het van harte mee eens ben, want ik leid al mijn hele leven
aan dit Ithaka Syndroom. Mij overkomt zelfs al een beetje dat reisgevoel bij een treinritje van Amsterdam Centraal naar Sloterdijk – het
klappen van de deuren, de lichte opwinding die je altijd weer bevangt als de
trein zich in beweging zet. En dat terwijl Sloterdijk toch niet de meest
opwindende reisbestemming is, en het met de avonturen onderweg wel meevalt…
Een van de aardigste treinreizen die dat reisgevoel vanuit
Bangkok oproepen is de oude forensentrein naar Mahachai, een tochtje van ruim een
uur naar een van de riviermondingen ten zuiden van Bangkok, een plaats met een
grote vismarkt en een mooie plek om van een goede seafood lunch te genieten als
beloning voor de avonturen onderweg.
De treinreis begint bij het station Wongwian Yai, op de
westelijke rivieroever in Bangkok, in een onooglijk treinstation, dat er eerder
uitziet als een markt, met tal van eetstalletjes en kramen waar van alles en
nog wat wordt verkocht. Ergens verstopt zit een kaartjesloket. Daar halen de
Thais – op vertoon van hun ID-kaart een gratis treinkaartje, en wordt voor
buitenlanders een kaartje van 10 baht (ongeveer 25 cent) uitgeprint. En ook al
zijn er bijna geen buitenlanders, zonder kaartje reizen is er niet bij, anders
zou het loket gesloten moeten worden en raken de conducteurs in de trein
brodeloos. De meeste forensentreinen rond Bangkok zijn gratis – maar de
“kaartverkoop” moet wel op orde blijven.
De trein rijdt door een intrigerende overgang van stad naar
platteland, al heb ik in de ruim 10 jaar dat ik deze treinreis nu maak het gebied
wel steeds meer zien verstedelijken. Toch weerspiegelt de reizigerspopulatie
nog steeds goed de mix van beide: mensen met hun kippen, groenten en fruit op
weg naar de markt in Bangkok, scholieren en studenten terug naar huis,
ambtenaren met aktentassen – van alles kom je tegen. Het uitzicht varieert van
waterige velden, garnalenkwekerijen, tempels en een enkele school, tot
woonkazernes en villawijken in aanbouw voor het zich steeds uitbreidende
Bangkok. De vele treinhaltes – er zijn er 12 op dit traject – maken nog steeds
de indruk van kleine slaperige dorpsstationnetjes. En de trein is een oude
diesel met een motor als van een zware vrachtwagen en met ventilatoren aan het
plafond om de warmte enigszins draaglijk te houden. De ramen kunnen gelukkig al
lang niet meer dicht.
Kortom een treinreis die ernstige reislust kan bevredigen,
en toch maar een uur duurt. Want 12 dorpsstationnetjes verder kom je aan op de
eindbestemming: het als een markt vermomde station van Mahachai. En daar wacht
dan nog een mooie beloning. Ithaka valt niet tegen deze keer. Als je het
station uit loopt, beland je gelijk op een reusachtige vismarkt – waar alles wat in
zee zwemt klaar ligt voor de gretige koper. Er is bovendien een enorm aanbod
aan allerlei soorten (zon) gedroogde vis, een specifieke specialiteit van deze
plaats. En al die opgewekte eetlust kan terstond worden bevredigd in een van de
beste visrestaurants in Bangkok. Veel buitenlanders hebben deze plek nog niet
weten te vinden – de menukaarten zijn nog uitsluitend in het Thai en het
personeel verstaat geen Engels. Ik houd de naam van dit restaurant dus nog
even geheim. Ik wens de lezer dat de weg dan lang mag zijn, vol avonturen, vol ervaringen…
(1) K.P. Kavafis, Ithaka, in de vertaling van Hans
Warren en Mario Molengraaf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten