Weer naar school

Zoals de trouwe lezers van deze blog weten ga ik hier in Bangkok iedere ochtend naar school. In het verleden heb ik die wandeling wel eens beschreven (1). Inmiddels is mijn school verhuisd naar een ander deel van de stad, en zo komt het dat mijn wandelingetje van 10 minuten nu is veranderd in een reis met de metro en de skytrain van ongeveer drie kwartier. Dat geeft natuurlijk weer een heel ander beeld, en het leek me dan ook leuk dit forensenverkeer ook eens met jullie te delen. Ik doe er dit keer maar wat extra fotootjes bij, dat maakt het allemaal wat duidelijker.

’s Ochtends om 8 ga ik op weg naar het metrostation Klong Toei, ongeveer 10 minuten lopen van mijn huis. Al meteen in mijn straat zijn er een aantal eetstalletjes, waar mensen op weg naar hun werk even een ontbijt naar binnen werken. Een gegrilde kippenpoot, wat gebakken groenten of een som tam (scherpe thaise salade), met natuurlijk wat rijst. Naast de eetstalletjes staat het verkeer in de file, want in de ochtendspits is mijn wijk een geliefde sluiproute. Met een beetje benzinedamp zit men hier niet zo erg. Heel Bangkok staat ’s ochtends in de file, wat vooral te zien is als ik de Expressway passeer: hier staat het verkeer vier (!) verdiepingen boven elkaar vast, en je vraagt je af wat mensen beweegt om in de ochtend met de auto naar de stad te rijden. Er beweegt niets. Op de onderste verdieping is een gelijkvloerse kruising, daar kun je de weg oversteken, zolang het verkeer stilstaat.

En dan beland je op een oude spoorlijn, die ik al eens eerder heb beschreven (2) – waar zich aan weerskanten van het spoor een dorpje heeft gevormd. De spoorlijn is eigenlijk hun straat, men zit er op de rails – soms staan er ook tafels en stoelen of een paar kooien met vechthanen. Midden in Bangkok waan je je zomaar ineens op het platteland. Af en toe komt er een goederentrein langs, of een onderhouds-karretje van de spoorwegen, en dan wordt alles even weggehaald. Mensen zijn hier met allerlei huiselijke bezigheden in de weer. Al dagen staat een man iets onduidelijks te timmeren aan zijn houten huis, een paar vrouwen doen de was, er staat iemand langs de rails eten te koken, de dorpsbar is open en er zitten al mensen aan een glaasje. Omdat ik iedere dag langskom, en dit een heel gemoedelijk dorpje is, beginnen de mensen me een beetje te kennen. Veel tijd voor een praatje heb ik niet, maar een paar zinnetjes Thai kunnen er altijd wel af, en dat vindt iedereen best leuk.

Na het wandelingetje over het spoor passeer ik nog een wasplaats voor motorbikes, en dan kom ik bij het metrostation Klong Toei, dat duidelijk op de groei is gebouwd. Zelfs in de ochtendspits stappen hier zelden meer dan 4 mensen in, maar er zijn beveiligers, loketbeambten, de roltrappen draaien en het station wordt de hele dag schoongezwabberd. Je kunt hier van de vloeren eten. De dames bij het beveiligingspoortje kennen me inmiddels – en hoeven niet meer in mijn rugzakje met schoolspullen te kijken. Ik wordt met een vriendelijk Sawatdee Kha doorgelaten. Ik maak me sterk dat er buiten de spits vaak niemand in- en uitstapt, maar de metro’s blijven keurig stoppen. Wat een service!

Het station een paar haltes verder, waar ik van de metro overstap op de skytrain geeft een heel ander beeld. Dit is een van de drukste stations in Bangkok en het valt me op, hoe zich overal nette gedisciplineerde rijen vormen. Voor het instappen van de trein – uitstappers eerst doorlaten – voor de uitcheckpoortjes, voor de roltrappen omhoog, enzovoort. Eigenlijk gaat alles door die discipline heel efficiënt, en ben je zo boven. Een merkwaardig detail is wel het vermelden waard. Bij de eerste twee roltrappen gaat de linker trap omhoog en de rechter naar beneden, en bij de volgende twee roltrappen is het precies andersom. Daartussen moet iedereen elkaar kruisen – en dat geeft wat chaos en gebots. Ik vraag me iedere ochtend af wie dat heeft ontworpen. 

Enfin – vier roltrappen omhoog, en je bent in het Skytrain station – een soort bovengrondse metro die hoog op palen de stad doorkruist. Een metro met uitzicht, zogezegd. Vanaf hier reis ik tegen het spitsverkeer in, en is het niet druk. Iedereen zit – zoals dat in forensenverkeer gaat - een beetje te dommelen, op zijn smartphone te spelen of de krant te lezen.

Op de plaats van bestemming – station Ekkamai – stap ik uit, en dan gaat het te voet verder naar school. De kunst in deze stad is altijd zo lang mogelijk koel te blijven, dus ik kies mijn route door het Bangkok Mediplexgebouw, dat met een loopbrug is aangesloten op het Skytrain station. Het is een groot kantoorgebouw met een openbare airconditioned looproute erdoorheen, met een Starbucks, wat koffieshops en een paar lunchtentjes. De koffie bij Starbucks kost per kop ongeveer drie keer zoveel als ik normaal voor mijn lunch betaal – die laat ik dan ook maar voor wat het is. Starbucks koffie smaakt over de hele wereld hetzelfde, namelijk naar niets.

Ik ben op school aangekomen. In plaats van de mooie villa waar we vroeger zaten zitten we nu in een soort standaard kantoorgebouw. Er zijn kleine kamertjes waar lesgegeven wordt – met plaats voor een teacher en twee studenten. Ik heb nog steeds priveles, omdat er op dit moment niemand anders van mijn niveau studeert.

Lunchen doen we buiten de deur, in een van de vele eettentjes in de buurt.

Ik heb inmiddels een relatie opgebouwd met een eethuisje bij het grote busstation om de hoek, waar ze van alles klaar hebben staan – en wat ze niet hebben wordt even vers voor je gewokt. Lekker buiten in de middagwarmte, wel fijn als je de hele ochtend in de koeling hebt gezeten.

Nog een uurtje middagles, en dan terug naar huis – zelfde traject, vergelijkbare ervaringen. De mensen van mijn spoorwegdorpje zien me langskomen, en vragen of ik goed gestudeerd heb. Sawatdee khrap, rien dii leeuw le pai baan khrap!

(1) Deze blog op 17 januari 2015, Ochtendwandeling

(2) Deze blog op 21 november 2014, Voetstappen