Pax Obama

De VN Veiligheidsraad heeft unaniem het akkoord goedgekeurd dat vorige week met Iran is gesloten over de atoombommen en de sancties tegen dat land. Het sluiten van dat akkoord is zonder meer een van de belangrijkste gebeurtenissen in de wereldpolitiek van dit jaar, en het unaniem bekrachtigen ervan is zeker net zo belangrijk. Toch raakte dit nieuws in de Nederlandse media een beetje ondergesneeuwd door de “Griekse” crisis in Europa. Ten onrechte: deze Iraanse deal zal om een aantal redenen veel belangrijker blijken te zijn dan het geharrewar over de euro. Ook een andere belangrijke gebeurtenis deze week trok betrekkelijk weinig aandacht: het openen van ambassades van de VS en van Cuba in Havana en Washington. Ver van het bed blijkbaar voor de Nederlandse media, maar beide een belangrijke internationale kroon op het presidentschap van Obama. Ze dragen bij aan een stabielere wereld. Na een lange periode van oorlogvoeren door zijn neo-conservatieve voorganger, waarin de macht van de VS aanzienlijk afnam, en temidden van een economische crisis die daar mede door werd veroorzaakt, zou je nu kunnen spreken van het begin van een Pax Obama.

Doormodderakkoord

Toen ik gisteravond via internet naar het debat in het Griekse parlement keek (voor belangstellenden – nog terug te kijken via The Press Project op Youtube, met Engelse simultaanvertaling) kwamen herinneringen boven aan de spannende kamerdebatten uit de tijden van Joop Den Uyl en Hans Wiegel. Die gepassioneerde manier van debatteren zien we niet meer in Den Haag, politiek theater van de bovenste plank. En toch lag de uitkomst van tevoren vast: het onderhandelingsakkoord van afgelopen maandag werd met ruime meerderheid goedgekeurd, bij gebrek aan een valide alternatief. Europa en de Eurozone kunnen weer even verder, in de wetenschap dat de meest acute problemen in Griekenland kunnen worden opgelost. Het duurt nog even, maar er zal in Griekenland weer geld uit de pin-automaten komen, de schuldeisers IMF en ECB zullen met een noodlening worden afbetaald en de Europese leiders kunnen met een gerust hart aan de zomervakantie beginnen. In alle commentaren kun je lezen dat het akkoord onuitvoerbaar is, en dat de Griekse schuld nu naar Olympische hoogten stijgt, maar dat doet er niet toe. Dit is een Doormodderakkoord.

Kolen, staal en knoflook

Op het moment dat ik dit schrijf komen de eerste berichten uit Brussel dat er weer overeenstemming is over een nieuw pakket voor Griekenland. Een beetje witte rook dus, want of deze deal het langer houdt dan aanstaande woensdag, wanneer het parlement in Athene moet beslissen – het blijft de vraag. We hebben de bedragen de afgelopen week zien oplopen van 7 miljard euro (de laatste tranche van het bestaande hulppakket) naar nieuwe pakketten van 30, ruim 50 tot meer dan 80 miljard euro vanochtend. En in Brusselse wandelgangen werden ook nog hogere bedragen gefluisterd, zo kon men vernemen. Voor de rekenaars onder ons geef ik graag nog even het Europese bruto nationaal product als referentie: zo’n 14.000 miljard euro in het afgelopen jaar, dus in dat licht vallen die hulppakketten nog wel mee. De hoog oplopende controverses aan de tafel van de regeringschefs gaan naar mijn idee dan ook over veel meer dan geld.

Vrijheid voor de Grieken

Onder deze titel werden de boeken van Livius gebundeld, waarin de historicus de confrontatie van het oude Rome met de Griekse wereld beschrijft. Carthago was definitief verslagen, en de Romeinen wendden de blik naar het oosten. De Grieken werden bevrijd van de Macedoniërs, hun oude vijanden en bezetters, en geleidelijk opgenomen in het grote Romeinse rijk. Een referendum werd niet gehouden, en wie het niet beviel werd verkocht als slaaf of belandde in de arena. Aanvankelijk hadden de Romeinen nog wat kritiek op de Griekse decadentie, maar ze zagen al spoedig de voordelen en namen de Griekse cultuur uiteindelijk vrijwel integraal over, en ze verfraaiden hun stad met geroofd en geïmporteerd Grieks cultuurgoed.