Een ziekenhuis, een station en een paleis

Na bijna een half jaar afwezigheid ben ik terug in Bangkok, en kan ik mijn verkenningen in deze prachtige stad weer voortzetten. Ik ging onmiddellijk naar het ziekenhuis. Er was met mij gelukkig niets aan de hand, maar het reusachtige Siriraj Ziekenhuis aan de rivier herbergt een paar interessante locaties, en dat was dus het doel van mijn bezoek. Wie de express boat neemt, en bij de tweede halte van dit ziekenhuis uitstapt, staat meteen op de plek waar vroeger het spoorwegstation Bangkok Noi was gevestigd. Ik heb daarvandaan ooit nog wel eens de trein genomen naar Nakhon Pathom. Voor de uitbreiding van het ziekenhuis is in 2003 het spoor-emplacement verplaatst, maar het station staat er nog en is verbouwd tot een prachtig museum, dat de historie van dit interessante gebied tot onderwerp heeft.

Khmer ruïnes

Een van de wortels van de Thaise cultuur zoals we die nu kennen ligt in het Khmer rijk, dat ruwweg tussen de 7^e en de 15^e eeuw in deze regio bestond. Het centrum lag in Angkor, dichtbij het huidige Siem Reap in Cambodia, maar de heerschappij strekte zich uit over een groot deel van Zuidoost Azië. Omdat er weinig geschreven materiaal van de Khmers is overgebleven, weten we niet zoveel van hun beschaving – en van wat we weten komt veel uit Chinese bronnen. De Chinese keizers documenteerden hun Aziatische omgeving gelukkig bijzonder goed. Wel hebben de Khmers een groot aantal monumentale bouwwerken achtergelaten, eerst en vooral natuurlijk in Cambodia, maar ook in Thailand is gelukkig nog veel te zien als je er een beetje moeite voor doet. Ik vind die oude Khmer ruïnes, omgeven door tropische bossen fascinerend, al realiseer ik me het hoogromantische gehalte van dit soort plekken. We gaan op zoek naar een paar minder bekende Khmer tempels in het oosten van Thailand – de provincies Surin en Buriram…

Multiculti in Bangkok

Bangkok wijk voor wijk verkennen is iets waar ik maar niet genoeg van kan krijgen. En omdat deze stad zo groot is, kan ik nog wel even vooruit. De stad lijkt soms wel een eindeloze verzameling dorpen, met ieder hun eigen karakter. En zo trok de wijk Arunpat mijn aandacht, vanwege het diverse en gemengde karakter. Op de rechteroever van de Chao Phraya (de “Thonburi”-kant) valt de Portugese kerk Santa Cruz onmiddellijk op als je er langs vaart. Maar er is veel meer: twee moskeeën, een hele oude Chinese tempel, natuurlijk een paar Thaise tempels, en als toetje het zogenaamde “peperkoekhuis”. Tijd om de rivier over te steken voor een wandeling waar je geen toerist tegenkomt.

Weer naar school

Zoals de trouwe lezers van deze blog weten ga ik hier in Bangkok iedere ochtend naar school. In het verleden heb ik die wandeling wel eens beschreven (1). Inmiddels is mijn school verhuisd naar een ander deel van de stad, en zo komt het dat mijn wandelingetje van 10 minuten nu is veranderd in een reis met de metro en de skytrain van ongeveer drie kwartier. Dat geeft natuurlijk weer een heel ander beeld, en het leek me dan ook leuk dit forensenverkeer ook eens met jullie te delen. Ik doe er dit keer maar wat extra fotootjes bij, dat maakt het allemaal wat duidelijker.

Ithaka en Mahachai

“Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka, wens dat de weg dan lang mag zijn, vol avonturen, vol ervaringen” – schreef de dichter Kavafis, en het gedicht impliceert eigenlijk dat het reizen zelf eerder het doel is van de reis dan de geplande reisbestemming (1). De ervaringen die je tijdens het reizen opdoet, maken meer dan goed wat de bestemming eventueel te kort komt. Een inzicht waar ik het van harte mee eens ben, want ik leid al mijn hele leven aan dit Ithaka Syndroom. Mij overkomt zelfs al een beetje dat reisgevoel bij een treinritje van Amsterdam Centraal naar Sloterdijk – het klappen van de deuren, de lichte opwinding die je altijd weer bevangt als de trein zich in beweging zet. En dat terwijl Sloterdijk toch niet de meest opwindende reisbestemming is, en het met de avonturen onderweg wel meevalt…

Terug in Bangkok

Na zo’n twee maanden in Nederland is het heerlijk om weer in Bangkok te zijn. Ook een goed moment mijn blog weer eens te hervatten. Ik moet zeggen: de druilerige herfst in Amsterdam nodigde niet echt uit tot schrijven, ondanks de lenteachtige temperaturen. Geef mij dan toch maar de 30 graden die de thermometer hier overdag aangeeft. De herfst in Nederland was wel goed voor het opruimen van mijn huis. Zo zijn er onder andere een kleine twintig dozen met boeken het huis uit gegaan – allemaal prachtige literatuur, die ik toch echt niet meer ging herlezen. Bovendien ben ik door al mijn gereis een enthousiast gebruiker van het e-book geworden – dat geeft echt minder CO2 uitstoot. De opruimwoede is aan mijn boekenkasten nog niet te zien – alle planken zijn nog steeds vol – maar het begin is er, en er volgt vast nog wel eens een rondje. Het past in mijn plan om de materiële ballast in mijn leven verder te verminderen. Hier in Bangkok leer ik dat je ook met weinig spullen om je heen toe kan. Het leven simpeler maken – een mooie uitdaging voor 2016.

La Guerre?

Na de aanslagen op 9/11 in New York riep George Bush de War on Terror uit. "Our war on terror begins with Al Qaeda, but it does not end there. It will not end until every terrorist group of global reach has been found, stopped and defeated." (1) Het resultaat was indrukwekkend. Oorlogen in Afghanistan en Irak, een paar honderd duizend doden, een ontwricht Pakistan en Midden Oosten, een aantal failed states en een burgeroorlog in Syrië. En verder de opkomst van IS, een onbeheersbaar vluchtelingenprobleem, een enorm begrotingstekort en een aangetaste strategische positie van de VS in de wereld (2). Dat leek president Hollande wel wat, want hij gebruikte ongeveer dezelfde bewoordingen als Bush om een nieuwe oorlog tegen de terroristen aan te kondigen, maar nu onder Franse leiding. Le jour de gloire est arrivé. Hollande heeft het wel wat makkelijker dan zijn Amerikaanse voorganger: de meeste staten die in aanmerking komen zijn al ontwricht, en de Franse positie in de wereld stelde al niet zoveel voor. Ook onze eigen Mark Rutte sloot zich bij deze oorlogsretoriek aan, hoewel Den Haag nog niet vanuit de Schilderswijk of Slotervaart was aangevallen. Dat alles roept een aantal vragen op.